Torger Christian Wolff, zoals de Mercedes-teambaas eigenlijk heet, vertrok in januari 2013 als uitvoerend directeur van Williams F1 naar Mercedes, waar hij het stokje overnam van de Duitse Norbert Haug. Niet geheel onbelangrijk - bij aankomst bemachtigde hij dertig procent van de aandelen in het Formule 1-team. De Wener begon aan de opbouw van Mercedes, dat met een titel in 2020 de langste reeks opeenvolgende constructeurskampioenschappen neer kan zetten.

Zeer indrukwekkende statistieken, dat ongetwijfeld. Dat één team veel titels pakt in een tijdperk is ook in de vroegere jaren van de sport al voorgekomen. Maar moeten al die titels naar één man gaan? Als je het Jean Todt en Ross Brawn vraagt, die Michael Schumacher vijf jaar op rij kampioen maakten bij Ferrari, met Rubens Barrichello elk jaar naast hem, dan krijg je een volmondige 'ja'. Maar de rest van de Formule 1-wereld zal met ergernis toekijken naar de praktijken bij het team uit Brixworth.

Vanaf 2013 trad Mercedes aan met Nico Rosberg en Hamilton. Dat jaar moesten ze de titel nog eenmaal laten aan Red Bull Racing. Het jaar daarop barstte de strijd los. Die eerste drie jaar dat Mercedes titels pakte, was er nog best wat te zien. Rosberg kon over het algemeen zijn Britse concurrent bijhouden. Op een goede dag - en vaak met wat geluk - kon hij Hamilton geregeld van overwinning afhouden. Hoewel in die periode de overwinningen door één team aaneengeregen werden, viel er op het asfalt dus nog best wat te beleven.

Rosberg kon in 2014 niet echt een vuist maken en verloor de titelstrijd met 67 punten achterstand. Het jaar daarop was deze achterstand 59 punten. Het derde seizoen dat de twee kemphanen naast elkaar zaten bij Mercedes, maakte hij het waar. Hij won de titel met slechts vijf punten verschil en de Formule 1-fans maakten zich al klaar voor een net zo spannend 2017-seizoen, totdat de Duitser besloot te stoppen op zijn hoogtepunt. De rivaliteit was Rosberg de moeite niet waard en Mercedes zat zonder coureur.

Wolff lag van het vertrek van de enkelvoudig wereldkampioen niet wakker. Nadat de twee elkaar regelmatiger het leven zuur begonnen te maken op het circuit - met de bovenstaande klapper in Barcelona 2016 als dieptepunt - wilde de teambaas een duo dat hem geen hoofdpijn meer op zou leveren. Voor Wolff was de keuze makkelijk. Als manager van Bottas was er eigenlijk maar één logische kandidaat. Bovendien werd Bottas in 2014 en 2015 knap respectievelijk vierde en vijfde voor Williams, het team waar Wolff ooit zijn loopbaan begon in de Formule 1.

Gezien de sterke resultaten van de Fin in de voorgaande jaren, de persoonlijke relatie die Wolff met hem had en de beperkte keuze (George Russell en Max Verstappen waren in 2016 allebei wel al goed, maar Russell won de F2-titel in 2018 pas en de negentienjarige Nederlander was toen ook niet bepaald een veilige gok) is het dus niet geheel onlogisch dat dat tweede Mercedes-stoeltje Bottas toegewezen werd.

En dus begon Bottas aan zijn periode bij Mercedes. Het eerste jaar van Bottas in dienst van het team moest hij wennen. Het gat naar Hamilton was aan het einde van het jaar wel slechts 58 punten tussen de twee Mercedes-mannen, Bottas werd derde achter Sebastian Vettel. Het jaar daarop werd pas duidelijk dat Bottas eigenlijk niet geschikt is voor de top van de Formule 1. Hij werd in 2018 vijfde in het eindklassement en gaf een pijnlijke 161 punten toe op Hamilton. De toon was gezet voor de komende jaren.

In 2019 kende hij een opleving en voor het eerst ging de tweede plek in het klassement naar hem. Dit was echter voornamelijk te danken aan het wegvallen van grootste concurrent Ferrari en het gat bleef groot met 87 punten. Gevolgd door een relatief matige eerste helft van 2020 is Hamilton, met zes overwinningen, wederom de bovenliggende partij in gevecht met Bottas (twee overwinningen). Het seizoen blijkt wederom eenzijdig en alle pijlen wijzen erop dat we dit ook in 2021 gaan krijgen. Wolff heeft mogelijkheid na mogelijkheid laten schieten om de titelstrijd nieuw leven in te blazen wegens diverse toxische motieven, waardoor de kijker met lege handen achterblijft.

Er is makkelijk een verklaring te vinden voor waarom Wolff het wel best vindt zo. Allereerst is het lekker rustig. Als teambaas is het aansturen van honderden werknemers lastig genoeg - een kibbelend coureursduo voegt daar nog eens een extra portie werk aan toe. Maar voor Wolff zitten er meerdere motieven achter om Bottas in dat stoeltje te houden. Zo zal hij als manager van Bottas vast en zeker wat overhouden aan de relatief succesvolle samenwerking.

Maar ook speelt het feit dat hij deels eigenaar van het bedrijf is een rol. Hoe beter Mercedes het doet, hoe meer geld de aandelen van Wolff waard worden. Logischerwijs vergroot elke titel het kapitaal dat Wolff krijgt wanneer hij besluit uit de sport te stappen. Meer dan begrijpelijk dus dat hij het graag zo houdt. De uitspraak never change a winning team bestaat immers niet voor niets. Maar hoe kan het dat de spanning van een volledige sport in de handen ligt van één man?

Hoe logisch deze motieven van Wolff ook zijn, dit blijft een probleem. En het grootste deel van dit probleem ligt bij het feit dat door de de slangenkuil van eigenbelangen in de sport, het hele kampioenschap om zeep geholpen wordt. Dat de beste coureur en machine winnen, daar hoor je mij niet over. Dat is nou eenmaal het spelletje. Maar dat het spelletje zo gespeeld wordt, dat er één coureur is die continu aan het langste eind trekt omdat een inferieure rijder de voorkeur krijgt bij het dominante team, dat is doodzonde.

Denk terug aan de rivaliteit tussen Ayrton Senna en Alain Prost. Die twee zetten in 1988 en 1989 het circuit in vuur en vlam, en het was nota bene Prost die zijn team verzocht om Senna aan te trekken. Het feit dat Hamilton vermoedelijk intern een stokje steekt voor het aantrekken van een competitieve tweede man (denk aan de vurige Esteban Ocon enkele jaren geleden), mag dan ook zeer zeker gezien worden als zwaktebod van de Britse superster. En Wolff wil zijn goede vriend en topcoureur niet kwijt en knikt dus braaf ja. Maar zeg eens Toto, welk team betaalt er meer dan veertig miljoen euro per jaar voor een coureur? Hamilton kan nergens heen als ook zijn hebzucht niet te pareren valt.

Alles draait binnen dat team om wat Toto Wolff wil, wat hij voor zich ziet en waar voor hém kansen liggen. Geen Ocon bij Mercedes, geen Russell en ook geen Verstappen, maar een middelmatige coureur die een tijdstraf van Hamilton nodig heeft om vol trots de overwinning naar zich toe te trekken. En wat hiervan misschien nog wel het meest trieste is, is dat Wolffs egoïsme niet het vervelendste is voor die coureurs die geen kans krijgen. Ook is het niet het vervelendste voor Bottas, die altijd maar als marionet gebruikt wordt. Deze F1-dictatuur, die in de handen ligt van de Oostenrijker, is het vervelendste voor u en voor mij, de Formule 1-fans. (Foto: Mercedes AMG F1)