De langverwachte bergwandeling van vanochtend kwam er uiteindelijk niet. Eenmaal aangekomen op het Estación de Montmeló merkte ik dat er een bushalte tegenover het station zat. Toch maar even kijken of er niet toch een bus die richting op ging. Dat was wel het geval, suggereerde Google Maps, maar een dag eerder leerde ik er niet op te vertrouwen. Ik dubbelcheck het bij een rokende jongeman van ongeveer mijn leeftijd. No lo se. Dat nam ik op dertienjarige leeftijd nog nét mee van mijn Spaans docente, voordat ik het vak liet vallen.

Dan maar bij het station zelf proberen. De dame achter het loket begon mij driftig in het Spaans uit te leggen welke kant ik op moest, en begon zelfs met het uittekenen van de straten. Dit wordt niks, dacht ik. We werden gestoord door een andere reiziger, die wel Spaans sprak en daardoor blijkbaar voorkeur genoot boven mij. Ruw werden er wat centen in het metalen bakje geknikkerd. Het gerinkel vormde meteen het eindsignaal van de poging tot converseren. Ik besloot naar een lokale kenner te gaan en een buschauffeur aan te spreken. Een kort Spaans-Engels hybridegesprek later was ik eruit: ja, er gaat een bus, hij is klein en vertrekt over circa vijftien minuten. Tijd van aankomst, inclusief wachten? Kwart over acht, net zoals wanneer ik heuvelopwaarts naar het circuit zou lopen. Dan is de keuze makkelijk gemaakt.

Op woensdag stond ik twintig minuten in de rij om voor donderdag een tafeltje uit te kiezen. Toen die donderdag eenmaal kwam, bleek dat dit systeem niet echt gewerkt heeft. Circuit de Barcelona-Catalunya heeft 150 man, als het niet meer is, aan journalisten en televisieploegen die ze allemaal met de neus dezelfde kant op moeten krijgen. Die taak is in werkelijkheid zo onmogelijk als deze klinkt. Ik kwam er bij aankomst achter dat de grote meerderheid lekker op de plek gaat zitten die ze fijn vinden, ongeacht of daar nou een sticker op zit van een van de andere media. Vaak is het de plek waar op woensdag de week ook afgetrapt werd, dus in essentie is het stickerverhaal nergens voor nodig. Het stelletje ongeregeld regelt het zelf wel.

Wanneer dat stelletje ongeregeld de perfecte mogelijkheid krijgt om een glimp op te vangen van Sergio Pérez’ RB18 op de takelwagen, heb je ze ineens wél allemaal met de neus dezelfde kant op. Naarmate de Red Bull dichter bij de garage kwam, zag je steeds meer journalisten en fotografen richting het raam bewegen. De pitbox van Red Bull zit schuin onder het mediacentrum, dus het uitzicht was goed. Ook ik kon niet achterblijven en heb mijn Samsung Galaxy S7 aan het werk gezet. Zie hieronder hoe een goede afbeelding er vier jaar geleden uit zag. Ik beloof het u nu alvast: de volgende keer dat ik vanaf het circuit versla, ligt de kwaliteit van het beeldmateriaal hoger.

Wat dan weer een meevaller is, is dat ook met een scherpere foto je van de RB18 niets op kon maken. De auto was kundig bedekt zodat enkel de airbox aan de bovenkant zichtbaar was. Red Bull plaatste meteen de schermpjes om te voorkomen dat concurrenten mee zouden gluren. De vloer van de bolide moest er immers af vanwege een probleem met de versnellingsbak. Het heeft Pérez op de donderdag aardig in de weg gezeten. Zo’n succesvolle dag als woensdag heeft het team van Max Verstappen dus zeker niet gedraaid, maar ach, soms zit het mee, soms zit het tegen. Vraag dat maar aan een F1-team genaamd Haas.

Haas dacht in 2021 met Uralkali namelijk een hoofdsponsor binnen te halen die het team van financiering zou kunnen voorzien. Dat heeft het chemiebedrijf uit Rusland ook gedaan, maar blijft Uralkali hoofdsponsor? De eerste tekenen van een breuk zijn er al. Zojuist werd duidelijk dat Haas van haar Uralkali-livery afstapt voor de laatste oefensessies van de week. Het conflict tussen Oekraïne en Rusland was hier het gesprek van de dag. In elke persconferentie kwam het terug. Teambazen, coureurs, de FIA, de FOM, iedereen werd gevraagd om een mening: moet er afgereisd worden naar Sotsji (wat is die Nederlandse spelling een verschrikking)? Ik vind persoonlijk van niet, maar zoals Fernando Alonso al aangaf, is het aan de F1 om te bepalen of het doorgaat of niet. Sebastian Vettel was de moedigste van de coureurs die spraken door meteen al aan te geven dat hij weigert om er te racen. Dan sta je als sport voor een dilemma wanneer je er toch heen gaat. Al helemaal als jongere collega’s zijn voorbeeld volgen.

De invloed van het conflict in Oost-Europa op de sport werd eens te meer duidelijk toen Günther Steiner, teambaas van het eerdergenoemde Haas, het gebruikelijke persmoment van de teambazen oversloeg. We werden hier nog geen uur van tevoren van op de hoogte gesteld, wat het vermoeden wekt dat die beslissing halsoverkop gemaakt is, en dan wijzen alle pijlen natuurlijk naar Uralkali. Hoe dit zich gaat ontplooien? Ik weet het niet. Een oud-collega zag wel wat in een Haas-Andretti-equipe. Wel twee Amerikaanse namen, zo’n gemene deler is altijd goed. Het lijkt me een onwaarschijnlijke opstelling, maar uitsluiten doe ik het zeker niet.

Tegen het einde van de middag was het tijd voor koffie met Mario Isola, de topman van Pirelli. Wanneer ik daar in de hospitality unit kom, word ik begroet door zijn persman en hemzelf. Er wordt mij Italiaanse espresso aangeboden, met de opmerking dat het misschien niet is wat ik gewend ben. Hoe sterker, hoe beter, dus ik ging graag in op het aanbod ('Wilt u melk?', wordt mij nog gevraagd. Ik sla het af, en niet uit vrees om bekritiseerd te worden door Mario). Isola vertelt mij over de banden van 2022, wat ze af hebben kunnen lezen van de data en dat er voor een totaal nieuw model gegaan is. Hij spreekt altijd met passie over wat hij doet, weet werkelijk álles over het rubber en informeert ook nog eens met een glimlach. Het is een ontzettend vrolijke Italiaan die ik altijd graag spreek. Ik kan me dan ook niet voorstellen dat veel mensen in de paddock het niet met hem kunnen vinden.

Na ons gesprek neem ik een foto van de locatie en struin ik nog een beetje door de paddock. Ik zie in de verte Adrian Newey, die gehoor gegeven heeft aan het verzoek van een Duitse journalist om even een praatje te komen maken. Ik richt mij tot het gebouw van Mercedes en zie daar plots Lewis Hamilton staan. Het leek een soort sponsorevenement, want er werden tasjes met allerlei accessoires uitgedeeld en veel foto’s gemaakt. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet een beetje starstruck was na voor het eerst de zevenvoudig wereldkampioen te zien. Of je hem als Nederlander nou een hufter vindt of niet na de titelstrijd van 2021, het is en blijft een van de beste coureurs die de sport ooit gekend heeft. Helaas verdween hij in het gebouw en kwam hij er niet meer uit, dus een handtekening of een foto was geen optie.

Ik wilde ook nog even koffie gaan drinken bij Alfa Romeo, maar dat moet morgen maar. Isola praat namelijk heel erg veel. Hij heeft mij daarmee te veel werk gegeven om nog langs Alfa te gaan voordat men de boel opdoekt en richting de hotels en Barcelona verdwijnt. Over die hoeveelheid werk klaag ik verder overigens totaal niet. Ik geniet van de late uurtjes en het langzaam leeglopen van het mediacentrum. Het geeft je het gevoel alsof je deel uitmaakt van een levend organisme. Alsof je je bevindt in een mierenkolonie en op je eigen manier invulling geeft aan het circuit, en aan andermans ervaringen. Nu maar hopen dat er nog taxi’s staan te wachten wanneer ik bij de uitgang aankom. Anders komt die lang geanticipeerde wandeling van drie kwartier er alsnog.