Het is inmiddels meer dan tien jaar geleden dat Sebastian Vettel voor het eerst wereldkampioen werd. Wat gaat de tijd dan ook snel. Daarnaast voelt het meer dan een eeuw geleden dat we de Duitser, die nog eens drie titels won na zijn eerste, zagen als het ‘wonderkind van de Formule 1’. Zijn laatste jaar bij Red Bull was dan ook één grote mislukking en de droom van Vettel om kampioen te worden met Ferrari bleek, zoals het liedje van Marco Borsato gaat, inderdaad bedrog. Nu begint hij aan een schone lei bij Aston Martin en ik hoop dan ook dat hij zijn vorm terug kan vinden.

En waarom hoop ik het? Nou, ik ben al sinds 2008 een grote fan van Vettel. Ik weet het, het klinkt gek, maar ik ben serieus één van zijn Nederlandse supporters, niet dat het er veel zijn. Ik groeide dus op in het Vettel-tijdperk met hem als mijn grote voorbeeld, zoals velen opgroeiden met Ayrton Senna of Michael Schumacher als voorbeeld of voor de diehard Nederlandse fan: Jos Verstappen. Ik vond het dan ook fantastisch om te zien hoe Vettel zich tot een ware grootheid van de sport wist te ontwikkelen in de briljante Red Bulls van Adrian Newey, uitgedost in glimmend blauw met een vleugje rood en hier en daar zelfs wat paars.

En toen kwam rampjaar 2014. Althans, voor mij verliep dat jaar prima, ik begon aan mijn laatste jaar op de basisschool (dat zeg ik, de tijd gaat echt snel), maar voor Vettel ging het net iets minder. Zo verbreek je in 2013 het record van meeste overwinningen op rij en verbreek je, voor mijn gevoel, het jaar daarna het record voor meeste uitvalbeurten als regerend kampioen. En dat deed pijn, veel pijn. Zeker ook toen ik zag dat Daniel Ricciardo, zijn toenmalige teamgenoot, drie overwinningen wist te pakken. Ik gunde het hem van harte en ik mag hem ook, maar aan de andere kant was het verschil tussen de twee vrij confronterend.

In 2015 besloot Vettel naar Ferrari te gaan en wat in de eerste instantie leek op een geweldige stap en een droom die uitkwam, bleek het uiteindelijk een verkeerde stap te zijn en een regelrechte nachtmerrie. In 2017 en 2018 leek er een titelstrijd gaande te zijn tussen Vettel en Lewis Hamilton, maar door fouten van zowel Ferrari als de Duitser zelf liep het op niks uit. 2020 ga ik niet eens behandelen, dat was gewoon een regelrecht drama en daar maak ik liever geen woorden aan vuil.

Maar zijn podium in Turkije vorig jaar gaf mij hoop. Hoop dat ik weer eens het wonderkind in Vettel zou terugzien in meer races dan alleen die Grand Prix van Turkije, want blijkbaar kon hij het nog. Vanaf een twaalfde startplaats wist Vettel binnen één ronde naar plaats drie te rijden. Uiteindelijk eindigde hij daar ook, nadat hij Charles Leclerc in de een-na-laatste bocht in de laatste ronde wist in te halen.

Ik weet nog goed dat ik compleet versteld stond van die prestatie. Ik geef dan ook wel toe dat ik lichtelijk geëmotioneerd was toen hij op het podium stond. Gedurende het seizoen zakte de moed er namelijk bij me in en dacht ik dat het misschien wel beter zou zijn als Vettel gewoon lekker zou stoppen. Ik dacht: ‘Hij heeft vier titels, wat moet hij nog bewijzen?’ Nou, hij moest bewijzen dat hij het racen niet was verleerd. Zijn podium in Turkije zie ik dan ook als het eerste bewijsstuk waaruit blijkt dat Vettel nog steeds de racer was zoals ik en waarschijnlijk nog vele anderen over de hele wereld hem kennen.

Nu hij bij Aston Martin zit, hoop ik dan ook van harte dat we worden herinnerd aan het feit dat Vettel ooit werd gezien als de volgende grootheid van de sport na Michael Schumacher. En dan vraag ik niet om een titel, zelfs niet om overwinningen en podiums, want ja, zijn prestaties waren zeker een reden waardoor hij zo werd gezien, maar voor mij was er één andere, échte hoofdreden waardoor Vettel het wonderkind van de Formule 1 was: Hij kon met speels gemak een auto besturen die écht bij hem paste. Nu is het aan Aston Martin om zo’n auto te bouwen en aan Vettel om aan zijn criticasters te laten zien waarom hij ooit werd gezien als het wonderkind van de Formule 1. Voor mij blijft hij dat in ieder geval voor altijd.