Zelf kreeg ik de Formule 1 er met de paplepel ingegoten. Mijn vader heeft sinds het midden van de jaren zeventig vrijwel geen race gemist en het was dan ook een kwestie van tijd totdat ik als jong jochie mee begon te kijken. Het eerste seizoen dat ik bewust meemaakte was 2006, toen Fernando Alonso zijn tweede wereldtitel binnenhaalde na een mooie strijd met Michael Schumacher.

Mijn vader was en is een groot fan van Ferrari en in het bijzonder van Schumacher. Ook dat nam ik over, ook toen de zevenvoudig wereldkampioen stopte. Ik viel wat dat betreft met mijn neus in de boter, want de jaren 2006 tot en met 2010 waren uitermate spannend. Anders dan nu streden meerdere teams om de zege én om de wereldtitel.

Het seizoen 2008 was voor mij het meest bijzondere seizoen tot nu toe. Denk natuurlijk aan die bizarre seizoensontknoping in Brazilië waar Lewis Hamilton, toentertijd tot mijn teleurstelling, Felipe Massa op het allerlaatste moment van de troon af wist te stoten. Of aan die bijzondere zege van Sebastian Vettel in de Toro Rosso. En denk aan Robert Kubica, die een jaar na zijn zware crash uitgerekend in Canada zijn enige GP-zege behaalde. 2008 was een uniek jaar.

Mijn mooiste Formule 1-herinnering gaat dan ook terug naar dat jaar, naar de Grand Prix van België wel te verstaan. Ik kon die niet live zien, maar keek deze de avond na de race terug op de videoband. De start van de wedstrijd was vrij tricky, de baan droogde langzaam na een regenbui in de ochtend, en Lewis Hamilton startte van pole. De leidende positie verloor hij echter aan het begin van de tweede ronde nadat hij in de eerste bocht spinde. De uitstekend gestarte Kimi Räikkonen profiteerde daarvan en nam P1 over, gevolgd door de Brit.

Tot zover het grootste gedeelte van de race, want er gebeurde namelijk vrij weinig nadat Räikkonen Hamilton passeerde. Het waren de laatste drie ronden die voor eeuwig in mijn geheugen gegrift zouden staan. En dat dankzij hetgeen waar elke fan elke race om hoopt: regen, het cadeautje van de weergoden die van elke race een tombola kan maken. En zo ook van de Belgische Grand Prix van 2008.

In de laatste paar ronden brak de hemel namelijk open. 'Zouden we naar de regenbanden gaan of toch op de slicks blijven?', vroegen de tactici aan de pitmuren van McLaren en Ferrari zich af. Ze kozen voor het laatste en daar profiteerde Hamilton het meest van, want hij was de superieure regenrijder ten opzichte van Räikkonen. De McLaren-coureur maakte zijn achterstand op zijn concurrent dan ook in no-time goed, totdat hij bijna in Raikkonens versnellingsbak zat in de op-twee-na-laatste ronde.

Wat er toen gebeurde was een huzarenstukje van jewelste die de magie van de Formule 1 belichaamt. Hamilton trachtte in de Bus Stop Chicane de regerend wereldkampioen in te halen, maar sneed de bocht af. Op het rechte stuk dat volgde gaf hij de positie terug om middels een perfect uitgevoerde dummy gelijk weer P1 over te nemen van de Fin.

Ondertussen werd de baan steeds natter en maakten de twee leiders in de daaropvolgende ronde fout na fout. Zo ging Räikkonen wijd in Pouhon, torpedeerde Hamilton bijna achterligger Nico Rosberg en ging Räikkonen exact een bocht later in de rondte. Hamilton hield het hoofd koel genoeg en bleef de leiding behouden. Räikkonen daarentegen viel door de mand en parkeerde zijn Ferrari in de muur uitkomen Blanchimont.

Z

Daarachter, helaas buiten beeld, was het ook spanning geblazen. De op P9 rondrijdende Nick Heidfeld was één van de weinige coureurs die bijvoorbeeld wel naar de regenbanden overstapte en wist zodoende in één ronde tijd op te klimmen naar de derde plek. Dat werd echter een tweede plek, omdat de stewards Hamilton een tijdstraf van 25 seconden gaven.

Waarom? Bij het afsnijden van de chicane zou de Engelsman Räikkonen niet genoeg tijd en ruimte hebben gegeven om de leiding terug te pakken. Hamilton gaf zijn onreglementair verkregen positie immers wel terug, maar haalde Räikkonen daarna gelijk weer in. Titelconcurrent Felipe Massa, oorspronkelijk als tweede gefinisht, profiteerde optimaal en mocht met de grootste bokaal naar huis. Tactisch genie Heidfeld pakte het zilver en Hamilton eindigden nog als derde.

Voor mij belichaamt de slotfase van de Belgische Grand Prix van 2008 alles wat de Formule 1 is of moet zijn: strijd, rauwheid, spanning, onvoorspelbaarheid en natuurlijk ook controversiële beslissingen van de stewards. Het is iets wat ik in de twaalf jaar daarna eigenlijk nooit meer in die hoedanigheid heb gezien. Nee, de race was in haar volledigheid misschien niet de meest memorabele ooit, maar het slot was dat wel. En voor die bijzondere momenten kijk ik naar de Formule 1. (foto: Mark McArdle from Canada)

Klik hier en zie de volledige race op Youtube.