Hoe komt het eigenlijk dat we geen Amerikaanse F1-coureur hebben? De Verenigde Staten hebben een rijke autosportcultuur, en bovendien een enorm inwonersaantal. Daar zal toch wel een F1-coureur tussen zitten? Het probleem is dat de Formule 1 een erg Europees georiënteerde sport is. Officieel is het een wereldkampioenschap, maar alle coureurs in de koningsklasse hebben zich in de Europese juniorklassen moeten bewijzen om een plekje te bemachtigen. Voor een Amerikaan is het een grote stap om naar Europa te verhuizen en daar een carrière op te bouwen, als je ook in je eigen land de ladder naar IndyCar kunt beklimmen. Japan heeft overigens hetzelfde probleem, maar door de F1-deelname van Japanse autobouwers als Honda heeft dat land toch een flink aantal coureurs naar de koningsklasse geholpen. De VS hebben dat nooit gehad. Toch zijn er een aantal coureurs die in de komende jaren de Formule 1 kunnen halen.

Even leek het erop dat Colton Herta volgend jaar al zijn F1-debuut zou maken. Het gerucht ging namelijk dat Andretti het F1-team van Alfa Romeo over zou nemen. Herta, die voor Andretti uitkomt in IndyCar, was dan een voor de hand liggende kandidaat geweest voor het laatste open stoeltje in de Formule 1. Het lijkt er echter op dat de onderhandelingen tussen Andretti en Sauber (het eigenlijke team achter Alfa) zijn stukgelopen, waardoor Herta’s kansen voor volgend jaar zo goed als verkeken zijn.

Toch is Colton, de zoon van voormalig IndyCar-coureur Bryan Herta, een van de meest geschikte F1-kandidaten uit de VS. In de eerste plaats omdat het gewoon een hele goede coureur is. Herta werd in 2019 de jongste IndyCar-racewinnaar aller tijden (19 jaar en 83 dagen), toen hij won op het Circuit of the Americas. Dat was nog maar zijn derde race in die klasse. In het uiterst competitieve IndyCar-veld is dat een unieke prestatie.

Wat echter vooral voor hem spreekt is zijn leeftijd. De meeste gevestigde Amerikaanse topcoureurs zijn eigenlijk al te oud om een lange F1-carrière op te bouwen, terwijl Herta nog maar 21 jaar is. Dat is een prima leeftijd om je Grand Prix-debuut te maken. Bovendien heeft hij ervaring in de Europese juniorklassen. In 2015 nam hij deel aan het Britse Formule 4-kampioenschap, dat toen gewonnen werd door ene Lando Norris. Herta had een wat anoniem begin van het seizoen, maar kon tegen het einde uitstekend mee met de dominante Norris. Hij werd uiteindelijk derde. Dat hij zo goed presteerde tegen de Brit, die op zijn beurt een van de beste coureurs in het F1-veld is, laat zien dat Herta talent te over heeft.

Colton Herta heeft eigenlijk maar een probleem: is er wel plek voor hem? Voor een buitenstaander als Herta is het ontzettend moeilijk om de F1 binnen te dringen. Tenzij je een zak geld meeneemt, zullen de teams eerder gaan voor gevestigde coureurs en hun eigen juniortalenten. Zijn beste kans is als Andretti besluit om een ander team dan Sauber over te nemen, maar welke? Williams is al verkocht en Haas gaat waarschijnlijk naar de Mazepins. Ze kunnen ook zelf een team opzetten, maar dat is erg duur. Hoe dan ook: als Andretti F1 gaat rijden, is Herta de eerste kandidaat voor een stoeltje.

Toen zijn geldstroom eind vorig jaar opdroogde, leek de Formule 1-droom van Logan Sargeant voorbij. Zonder geld kom je immers nergens in deze sport. Het lijkt er echter op dat die droom weer in leven is; een aantal weken geleden werd de jonge Amerikaan namelijk in het juniorprogramma van Williams opgenomen. Maakt Sargeant ook echt kans om de koningsklasse te halen?

Daarvoor moeten we even kort een andere coureur uitlichten: Oscar Piastri, de huidige kampioenschapsleider in de Formule 2. De Australiër is op weg naar zijn derde juniortitel in drie jaar, een ongeëvenaarde prestatie. Piastri is hét juniortalent van dit moment. Nu wil het toeval dat Sargeant en Piastri vaak samen in dezelfde klasse hebben geracet. In de Formule 3 waren het zelfs teamgenoten. We kunnen Sargeant dus vergelijken met hét toptalent van 2021, en zo kijken of hij F1-materiaal is.

2017: Britse Formule 4. Sargeant wordt derde, Piastri tweede. Het paar is echter zeer aan elkaar gewaagd, en eindigt slechts 20,5 punten van elkaar af.

2018: Formule Renault. Sargeant en Piastri zijn allebei rookies in een uiterst sterk deelnemersveld. Sargeant rijdt een uitstekend seizoen: hij wint drie races op weg naar P4 in het kampioenschap, en is de op één na beste rookie van het veld. Piastri wordt slechts achtste en wint geen races.

2019: Piastri blijft in Formule Renault en wint nipt de titel. Sargeant verhuist naar Formule 3, en heeft een moeilijk debuutjaar met het team van Carlin. Hij wordt slechts 19e. Zijn hoog aangeschreven teamgenoten presteren echter niet beter.

2020: Sargeant en Piastri zijn teamgenoten bij Prema, veruit het beste team in de Formule 3. In de kwalificatie is Sargeant met afstand de snelste coureur van het veld: hij pakt drie poles in acht races, meer dan wie dan ook. Piastri kwalificeert zich nooit hoger dan P3, maar weet met zijn constante rijgedrag toch in de titelstrijd te blijven. Voorafgaand aan de laatste race staat de Amerikaan nog net bovenaan het kampioenschap, maar hij wordt in de eerste ronde aangereden en verliest de titel aan Piastri.

Wat deze vergelijking vooral laat zien, is hoe gewaagd Sargeant en Piastri eigenlijk aan elkaar zijn. Het verschil is alleen dat Piastra na 2020 het geld had om Formule 2 te rijden, en Sargeant niet. De Amerikaan heeft echter wel duidelijk het talent om de Formule 1 te halen, net als zijn Australische rivaal.

Sargeant heeft daarnaast het voordeel dat hij al van jongs af aan in Europa racet. Hij heeft zich jarenlang mogen meten met gevestigde F1-talenten, waaronder dus Oscar Piastri. Hij is gewend aan de Europese racecultuur, die toch anders is dan de Amerikaanse – serieuzer, met meer politieke spelletjes. Bovendien is hij nu officieel verbonden met een F1-team. Daarmee heeft Sargeant het voordeel dat hij geen buitenstaander is, in tegenstelling tot Colton Herta. De kans is groot dat hij volgend jaar eindelijk Formule 2 kan gaan rijden; als hij daar goed presteert, kan hij een F1-stoeltje bemachtigen bij Williams. Gezien zijn talent is de kans dat we Logan Sargeant ooit in de Formule 1 gaan zien groot.

Logan Sargeant is niet meer het enige Amerikaanse toptalent op de Europese formuleladder. Jak Crawford werd vorig jaar door Helmut Marko opgenomen in het juniorteam van Red Bull Racing, en werd meteen in de uiterst competitieve Duitse en Italiaanse F4-kampioenschappen losgelaten. De jonge Amerikaan liet daar zien dat hij meekon met een paar van de beste juniorrijders die Europa op dat niveau te bieden heeft.

Na die successen heeft Crawford meteen maar de stap naar Formule 3 gemaakt, waar hij ook meteen de jongste rijder van het veld was. Marko houdt er nu eenmaal ervan om zijn coureurs zo snel mogelijk de F1-ladder op te werken. In alle eerlijkheid: Crawford kende geen makkelijk seizoen. De stap van Formule 4 naar Formule 3 is een hele grote, en de rijders hebben daar vaak moeite mee. De auto’s zijn veel sneller en zwaarder om te besturen. Het F3-veld bestaat bovendien uit wel 30 auto’s, terwijl alleen de top 10 punten krijgt. In 21 races haalde Crawford uiteindelijk maar acht keer punten, op weg naar een bescheiden P13 in het kampioenschap.

Toch is het F3-seizoen van de Amerikaan veelbelovender dan het op papier lijkt. Het niveau van het deelnemersveld ligt hoog, en Crawford liet op veel momenten zien dat hij echt wel snelheid heeft, ondanks zijn gebrek aan ervaring. Hij is nog maar 16 jaar, en heeft dus genoeg tijd om te leren en sneller te worden. De verwachting is dat hij volgend jaar in F3 blijft, en een van de grootste titelkandidaten wordt. Dan mag Crawford bewijzen of hij geschikt is voor Formule 1. Eén ding staat hem eigenlijk nog maar in de weg: hij moet beter zijn dan de andere talenten in het Red Bull-juniorprogramma, die op dezelfde F1-stoeltjes jagen. Geen makkelijke opgave, maar Crawford is een bewezen talent. Hij is zeker een kanshebber.

De dag dat we Ugo Ugochukuwu in de Formule 1 gaan zien, ligt nog ver weg. Het Nigeraans-Amerikaanse karttalent is namelijk nog maar 14 jaar oud. Toch kan men nu al zeggen dat hij een rijder is waar we op moeten letten. Ugochukuwu’s verhaal doet namelijk een beetje denken aan dat van Lewis Hamilton: een (toen nog) 13-jarig racetalent dat voor de lange termijn wordt opgepikt door het team van McLaren. Dan heb je de aandacht van de racewereld wel verdiend.

Ugochukwu is tevens opgenomen in het Young Driver Programme van McLaren, dat anders werkt dan dat van bijvoorbeeld Red Bull. Marko heeft soms wel tien coureurs onder zijn hoede, wiens plaatsen in het juniorteam zwaar afhangen van hun prestaties. De Oostenrijker twijfelt niet om onderpresterende coureurs uit zijn programma te knikkeren. McLaren kiest er liever voor om één toptalent voor de lange termijn vast te leggen en bij zich te houden. Zo werden onder andere Stoffel Vandoorne en Nyck de Vries bijgestaan door het team uit Woking.

Zelfs voor McLaren is het echter zeldzaam om een rijder al op 13-jarige aan hun team te verbinden. De vorige (en enige) keer dat dat eerder gebeurde was – inderdaad – met Hamilton, en die werd met afstand het grootste succesverhaal van McLarens juniorprogramma. McLaren ziet dus duidelijk iets groots in Ugochukwu.

Dat wil overigens niet betekenen dat hij ook zeker weten de Formule 1 zal halen. Zijn kartprestaties zijn uitstekend, maar er zijn ook genoeg topkarters die hun potentie niet waar kunnen maken in formulewagens. Het is eigenlijk nog veel te vroeg om te zeggen hoe Ugochukwu’s carrière er uit gaat zien, maar hij is absoluut iemand om te volgen in de toekomst. Ugo Ugochukwu is misschien wel de beste kans op een Amerikaanse Formule 1-coureur in de toekomst.